دلم برای قورباغه ی سبز کنار برکه می سوزد

همان قورباغه ی قانع که برای رسیدن به آبی دریا

هر غروب سرخ، به انتهای برکه چشم می دوزد

همان قورباغه ی تنها که دارد در آتش عشق می سوزد

همان که برای فرار از زشتی ، تا گردن بر جسمش

گل های زیبای ناز و رازآلود نیلوفر می پوشد

همان که از برکه ، که عکس ماه در آن افتاده

شبانه روز برای رفع عطشش ، آب تازه می نوشد

همان که با شب بیداری و آواز و با زبان درازش

انگار دارد با هیجان  ، قلب آسمان را می بوسد

همان قورباغه ی تنها که اگر به وصال دریا نرسد

از شدت غم دوری و دلتنگی در برکه ی کوچک می پوسد

همان قورباغه ی سبز براق که دلش از بی قراری 

مثل سیر و سرکه ، مدام و سریع دارد می جوشد!

دلم برای غم های قلب قرمز قورباغه ی سبز تنها می سوزد...