دلم برای تخم شکسته و بی حاصلِ پرنده

که از پشت شیشه های پنجره با کنار زدن پرده

توی لانه اش روی شاخه ی درخت می بینم، می سوزد

دلم دارد از غم و تنهایی و درد حتی 

با وجود بودنِ در جمع، برای دیدنِ

چهره هایی پر از کینه و اخم می پوسد

دلم برای دلِ حساسِ پروانه که شده سخت

شکسته و زخم، با حسی تلخ، شعر می گوید

دلم به جای خالی پدر، روی صندلی اش

ساعت ها با حسرت و اشکی سرد، چشم می دوزد

دلم دست های مادرم را که رنج زمانه پیرش کرد

هر لحظه ، روز و شب با عشق می بوسد

دلم برای مهربان بودن، لباسی آبی که 

بوی عطر سخاوت دریا دارد را با ناز می پوشد

دلم شهد شیرین عشق را از لاله های قرمز باغ

وقتِ تشنگی در این هوای بی روح و داغ می نوشد

دلم شبانه روز، برای دیدن انسانیت از آدم می جوشد!

دلم برای آشتی دادنِ قلب ها با محبت و دوستی می کوشد...