کاش می شد دوباره به روزهای ساده بودن ، برگردیم

ما به خودمان ، به عشق و به عاطفه ، بد کردیم

اسیر روزمرگی شدیم و لحظه های شاد کنار هم بودن را 

با بی تفاوتی ، به سرعت و با بی حوصلگی رد کردیم

ما به هر آدمی که با پاکی گفت : عاشقم و صادق شد،

گفتیم : دیوانه و به او با ترس و با تشویش شک کردیم و

رنگ های سبز دنیا را ، با غرور ،  سیاه ، رنگ کردیم

ما خورشید طلایی عشق را با آهِ حسرت ، خاموش و سرد کردیم،

بعد با اشک در تاریکیِ تنهایی نشستیم و شمع روشن کردیم!

ما حتی با احساساتِ لطیفِ خودمان هم جنگ کردیم

ما با ستم ، به سمتِ اعتمادِ هم ، سنگ پرت کردیم

ما برای شادی قلب خودمان ، غم در قلب دیگری را شرط کردیم

ما فکر می کنیم که با شکستن قلب یک عاشق ، به او رحم کردیم! 

ما دوستدار شنیدن صداقتیم ، ولی به دروغ گفتن عادت کردیم!

ما گل های سرخِ امید را در باغ احساس ، با بی توجهی

پژمرده و زرد و پر پر کردیم و بهار را مبتلا به پاییز و درد کردیم 

ما با پشت کردن به عشق ، گم شدیم ، راه راست را کج کردیم

برای رسیدن به سعادت ، حال را رها و برای آمدن آینده ، صبر کردیم!