حسین، تو، نهایت عشق در عالمی

با به زبان آوردن اسمت،

به آسمان می رسد قلب آدمی

حسین، تو، مولای محبوب منی

دوباره محرم، دوباره عاشقی و عاشورا

هیچ کجای جهان نمی یابی چنین مرهم و دارو را

دوباره قلبم که پر از امید می شود تا تو ببینی او را

دوباره اشک ریختن برای مظلومیت تو و

یاد بانو زینب(س) و غصه ها و صبوری ها

دوباره با سخاوت و شوق، نذری دادن برای تو، که روح

عاشق است این طعم و رنگ و عطر و بو را، این آرامش و جادو را

دوباره به حرمت تو ، سیاه پوشیدن و ذکر نام تو که همه را 

به لرزه در می آورد حتی زمین و آسمان و کوه را

دوباره شفا گرفتن از دست های مهربان تو، حسین

که حتی شفا می دهی از پا افتاده و پیر و کور را

کجای جهان میتوان دید این همه عشق و اشتیاق و شور را؟

حسین، به داد دل های ما برس و با شفاعت

نورانی و روشن کن تنهایی و تاریکی گور را...