دریا با غرورش ، عاشقانش را فقط غرق می کند! و ساحل ، ساحل که تمام عمرش ، تمام خودش و تمام احساساتش را به پای دریا ریخته است و همچنان با وفا مانده است نه غرق می شود ، نه درک می شود! دریا می رود و می آید و ناز می کند و هر بار که ساحل می خواهد با تمام قلبش دریا را در آغوش بگیرد ، دریا فرار می کند و حتی به ماهی های سرخ احساساتی اش اجازه نمی دهد تا پا به ساحل بگذارند و آن ها را تهدید می کند که به محض ورود به ساحل خواهند مرد! ساحل، دریا را صدا می زند اما دریا ، پا پس می کشد و مُشت مُشت صدف های زیبا به پای ساحل می ریزد و فقط اگر عاشق باشی و از قلب ساحل ، صدف ها را برداری و به صدایشان گوش بسپاری ، صدای موج های دریا را خواهی شنید که چقدر حرف برای ساحل دارند و با این وجود دریا باز سکوت می کند... ساحل ، غروب ها با غم، اشک می ریزد و همیشه خاکی و مهربان است و باز بدی های دریا را فراموش می کند و دوباره با سخاوت آغوشش را به روی دریا باز می کند! مرغ های دریایی با هیاهو بر فراز ساحل از عشق می خوانند و گویی فریاد می زنند : عجب قصه ی عجیبی! عجب عشق عمیقی! عجب دریای دل فریبی! دریا و ساحل مدت هاست که عجیب به هم می رسند و نمی رسند...