می دانی : حتی یک سردرد ، راحت می تواند انسان را از پا دربیاورد! آن وقت انسان کلی ادعا و غرور دارد و حتی می خواهد از ماه  سر دربیاورد! گاهی بد نیست که انسان، از تنوع طلبی دست بر دارد و به نشانه ی فروتنی، سرش را کمی پایین بیاورد، انسان، تمام ثروت و قدرت دنیا را هم که داشته باشد نمی تواند حریفی چون مرگ را بشکند و برزمین بیاورد، آن ها که با چشمِ دل به گورستان سر می زنند آشکار می بینند که آن جا، انگار آخر دنیاست ، تمام زیبایی ها و دارایی ها و جوانی ها و مقام ها و غرورها و دروغ ها و راستی ها و خوبی ها و بدی ها و فرازها و فرودها و طلوع ها و غروب ها و... آن جا، تمام شده اند... آن جا، تمام می شوند... انگار انسان های بیدارِ مغرورِ ایستاده با خوابیده هایِ ساکتِ مغلوب یکی می شوند و پوچ و هیچ!... انگار داری با تمام قدرتت در جاده زندگی میدوی برای رسیدن به سرِ پیچ ، پیچی که دقیق بعد از آن، سراب را خواهی دید...اگر به درک از مرگ برسی، می بینی آرام و قرار را ، اگر زندگی و مرگ را کنار هم بگذاری ، می گیری جواب را، وقت مرگ ، باید بیرون بگذاری همه چیز را حتی خواب و خوراک را ، ای موجود فانی و خاکی، از تو چیزی جز مهربانی نمی ماند باقی و وقت مرگ نمی توانی با خودت ببری حتی چمدان یا ساکی ، پس جز از اعمال خودت نباش شاکی و مهربان باش تا روحت برسد به طلوعِ نور و سرور و پاکی ، با مهربانی حتی از مرگ هم نخواهی داشت باکی...