شاعر، انسانی با قلب لطیف است که برای کاهش میزان احساساتش، میزان اشک هایش را افزایش می دهد! شاعر، عاشقی است که حتی برای درد یک مورچه هم غصه می خورد و حواسش به تمام قلب های اطرافش هست! شاعر، عابدی است که خدا را در هر پدیده ای می بیند و صدای خدا را می شنود، شاعر، شعر می سراید تا بار سنگینی که کلمه ها در فکر و قلبش ایجاد می کنند را در زمینِ خشکِ احساس دنیا بکارد و آن را با اشک هایش آب بدهد تا دنیا گلستان شود، شاعر، انسان متفاوتی است که نه تنها دیدش، بلکه حسش، عشقش هم متفاوت هستند و بسیار دقیق و نکته سنج و شکننده است و تمام تلاشش بر این است تا در وجود هر آدمی فقط جنبه های مثبت را ببیند، شاعر ترجیح می دهد خودش رنج بکشد، اما در قلبِ هیچ بشری غم نبیند! شاعر عمیق درک می کند و درک نمی شود، شاعر، شدید از آدم بدی می بیند و بد نمی شود! شاعر، سریع در عشق دچار شک نمی شود، قلب شاعر همیشه آبی است و زرد نمی شود، احساس شاعر همیشه گرم است و سرد نمی شود، شاعر، مرهم است و درد نمی شود، حواس شاعر، از دوست داشتن هرگز پرت نمی شود، شاعر رهاست و برای محبت کردن، درگیر معامله و علت و چون و چرا و شرط نمی شود، شاعر همیشه در آسمان است و در زمین غرق نمی شود...