گاهی ساعت ها خالصانه به شعرهای عاشقانه ی حافظ فکر می کنم، گاهی با چشم های پر از غم فروغ به دنیا نگاه می کنم، گاهی با لطافت قلب سهراب حس می کنم و صادقانه با خودم می گویم : کاش دنیا، به رنگ سیاه نشده بود و هنوز هم ، همه با هم مهربان بودند و هیچکس از هیچکس به خاطر عشق و مهربانی نمی ترسید و آدم ها راحت خطاهای هم را می بخشیدند و در اوج صفا و صمیمیت زندگی می کردیم و کاش هیچ آدمی غم نان نداشت و کینه وجود نداشت و پشت افکار و قلب ها قصد آسیب زدن و بدی نبود و چه می شد اگر می شد هر آدمی را که دلت می خواهد بدون ترس از قضاوت شدن، عاشقانه، دوست داشت و بدون نگرانی از تفکری ناپاک، ابراز کرد و اعتماد را احساس کرد؟ چه می شد اگر برای پیشرفت و رشد هم تلاش و حتی دعا می کردیم؟ من ، نمی دانم ولی شاید دیگر  نمی شود که نیست و نمی شود که باید در حد ای کاش بماند و این نیست ها و ای کاش ها و نشدن ها، به اندازه ی زیاد، قلب لطیفم را غمگین می کنند و من می مانم با قلبی غمگین...