ماندنی هایی که در راه رفاقت کنارمان مانده اند، با ما در سفره هایی کوچک،لقمه های نان و پنیر خورده اند و هرگز قلبمان را نرانده اند، گاهی خشم و عصبانیت ما را دیده اند ولی به روی خود نیاورده اند، با روحی به وسعت آسمان، صبور بوده اند و برای ما در تاریکی های راه، ماه را از آسمان به زمین آورده اند، این ماندنی ها رفیقانی ناب و قانع اند، با سخاوت و سادگی دست های قلب های مهربانشان را قلاب کرده اند و ما را به اوج و به ابرها رسانده اند و با حرف، عاشقی نکرده اند و در عمل و در سختی ها و در طوفان با ریشه هایی عمیق کنارمان ایستاده اند و برای زخم های ما مرهمند، بارها از گفتار و کردارمان رنجیده اند ولی باز با مهربانی، ما را بخشیده اند، این ماندنی ها فرشته هایی خالصند که با محبت، ما را خجالت می دهند و با ما غصه خورده اند و خندیده اند و با معرفت، برای ما گل سرخ عشق را چیده اند و از درد های ما سخت، درد کشیده اند و لایق جاودانگی در قلب ها و روزگار ما شده اند...